Kiedy jakiś człowiek przeżywa wobec innego człowieka prawdziwą, nie fałszowaną akceptację i pozwoli mu ją odczuć, ma możność stać się dla niego ogromną pomocą Jego akceptacja drugiego takim, jakim jest, stanowi ważny czynnik w pielęgnowaniu stosunków, które pozwalają drugiemu człowiekowi rosnąć, rozwijać się, przeprowadzać konstruktywne zmiany, uczyć się rozwiązywać swoje problemy, dochodzić do zdrowia psychicznego, stawać się bardziej twórczym i urzeczywistniać wszystkie swoje możliwości. Jest to jeden z owych prostych, ale cudownie pięknych paradoksów życia: kiedy człowiek czuje, że ten drugi akceptuje go rzeczywiście takim, jaki jest, staje się niezależny i od tej chwili może zastanawiać się nad tym, jak chciałby się zmienić, jak mógłby stać się inny i zrealizować więcej z tego, do czego jest zdolny. Akceptacja jest jak żyzna ziemia, która pozwala drobnemu nasionku rozwinąć się w mały kwiatek, który tkwił w nim w zarodku. Ziemia tylko umożliwia, aby nasionko stało się kwiatem. Uwalnia zdolność nasienia do wzrostu, ale ta zdolność tkwi wyłącznie w samym nasieniu. Tak samo jak u nasienia, zdolność dziecka do rozwoju istnieje wyłącznie w jego organizmie. Akceptacja jest jak ziemia – tylko umożliwia dziecku urzeczywistnienie jego własnych możliwości.

    Dlaczego akceptacja rodziców wywiera tak znaczący pozytywny wpływ na dziecko? Tego rodzice na ogół nie rozumieją. Większość rodziców wychowano w przekonaniu, że dziecko po prostu pozostaje takie, jakie jest, jeżeli się je akceptuje (…) .Przy wychowywaniu dzieci większość rodziców liczy w wysoki stopniu na brak akceptacji wyrażający się w słowach i wierzy, że jest to najlepszy sposób pomocy dzieciom. Dla rozwoju własnych dzieci większość rodziców ma stale w pogotowiu (…) oceny, osądy, krytykę, wygłaszanie kazań, moralizowanie, nagany i zakazy, które przekazują dziecku brak akceptacji dziecka takiego, jakim jest (...).

    Kiedy rodzice potrafią okazywać swoimi słowami wewnętrzne uczucie akceptacji, są w posiadaniu środków, które mogą przynieść zadziwiające rezultaty. Mogą mieć wpływ na to, że dziecko uczy się akceptować i lubić samego siebie i zdobywać poczucie własnej wartości. Mogą w wysokim stopniu ułatwić mu rozwój i zrealizowanie własnych  możliwości, które otrzymał jak cechy dziedziczne. Mogą przyśpieszyć jego drogę od zależności do samodzielności i samostanowienia. Mogą mu pomóc, aby samo rozwiązywało problemy, które życie nieuchronnie z sobą niesie i mogą dać mu siłę, aby samo radziło sobie w konstruktywny sposób ze zwykłymi rozczarowaniami i cierpieniami wieku dziecięcego i w młodości.

     Ze wszystkich następstw akceptacji dziecka żadne nie jest tak ważne, jak wewnętrzne poczucie dziecka, że  jest kochane.  Właśnie to przyjęcie drugiego takim, „jaki jest”, stanowi prawdziwy akt miłości: czuć się zaakceptowanym, znaczy czuć się kochanym. A psychologii dopiero teraz zaczęliśmy pojmować olbrzymią moc poczucia, że jest się kochanym. Może ono przyczynić się do wzrostu duszy oraz ciała i jest prawdopodobnie najskuteczniejszą ze znanych nam sił leczący zarówno psychiczne jak i fizyczne niedomagania.

Dr Thomas Gordon „ Wychowanie bez porażek”