Jak być „dobrym” rodzicem? To pytanie zadają sobie osoby, które zamierzają mieć dzieci lub już je mają i stają przed różnego rodzaju problemami dnia codziennego. Co „dobry” rodzic powinien, a czego nie powinien robić? Jak budować i pielęgnować takie relacje z dziećmi, które wspierają ich rozwój? Często pojawiającym się tematem jest problem tzw. „wspólnego frontu” obojga rodziców, który zajmuje szczególne miejsce w wielu dyskusjach i przekazach pokoleniowych. Już samo określenie „wspólny front” zakłada kontekst bojowy i kojarzyć się może z walką, okopami, wojną. Po jednej stronie pola bitwy rodzice, tworzący pierwszy szereg linii frontu, po drugiej – ich pociechy.

Kiedy, w jakich sytuacjach może mieć zastosowanie takie wspólne przymierze dorosłych w opozycji do dzieci? Czy koniecznie trzeba tu mówić o „froncie? Czy nie lepiej przetransponować pojęcie „wspólnego frontu” na próbę porozumienia na poziomie uczuć i potrzeb rodziców oraz dzieci, z którymi dorośli tworzą, budują i pielęgnują dobre wzajemne relacje?

W sytuacji, gdy dziecku zagraża realne niebezpieczeństwo, jako dorośli odczuwamy potrzebę ochronić dziecko przed zagrożeniem. Podobnie, jeżeli dziecko narusza ogólnie przyjęte w danej kulturze zasady współżycia społecznego, zasady etyczno-moralne określające potrzeby innych ludzi, pragniemy zapobiegać takim zachowaniom. Będąc ludźmi dojrzałymi intelektualnie, emocjonalnie i społecznie, określamy w sposób wyraźny, konkretny i zdecydowany nasze potrzeby w tym zakresie, wysyłając jasny, czytelny komunikat o tym, co jest dla nas ważne.

Co w innych wypadkach? Czy tworzenie „wspólnego frontu” w każdych okolicznościach i za wszelką cenę, podpierając się stereotypem, że tak będzie dla dziecka najlepiej wychowawczo, jest dobrą strategią rodzicielską? Jak ma się to do budowania relacji z dziećmi? Jak faktycznie wpływa na rozwój naszych podopiecznych?