Oburzamy się i bulwersujemy, gdy czytamy lub słyszymy o realnej, rzeczywistej przemocy fizycznej wobec dzieci, albo też, gdy natrafiamy na publikacje wręcz zachęcające do niej. Oczywiste są i bardzo potrzebne wszelkie wpisy i komentarze na portalach społecznościowych, informujące o tym, że jesteśmy oburzeni propagowaniem, wręcz nawoływaniem do przemocy fizycznej, że nie chcemy publikacji tekstów tego rodzaju, że nie zgadzamy się na bicie dzieci ! Głosy w tej sprawie nie milkną, a ilość komentarzy potępiających tego rodzaju praktyki wzrasta..

Jako rodzice, wychowawcy i nauczyciele przejmujemy się trudnościami, jakie mają nasi podopieczni. A właściwie ubolewamy nad tym, że dzieci i młodzież stwarzają nam problemy wychowawcze. Zastanawiamy się, co jest przyczyną niechęci młodych ludzi do nauki, co wyzwala u nich zachowania agresywne, dlaczego popadają w uzależnienia od narkotyków, czy też uciekają w wirtualny świat komputerów i smartfonów. A już nade wszystko przerażają nas podawane przez media informacje o wzrastającej liczbie zachorowań na depresję i przypadków samobójstw wśród nastolatków.

Jak być „dobrym” rodzicem? To pytanie zadają sobie osoby, które zamierzają mieć dzieci lub już je mają i stają przed różnego rodzaju problemami dnia codziennego. Co „dobry” rodzic powinien, a czego nie powinien robić? Jak budować i pielęgnować takie relacje z dziećmi, które wspierają ich rozwój? Często pojawiającym się tematem jest problem tzw. „wspólnego frontu” obojga rodziców, który zajmuje szczególne miejsce w wielu dyskusjach i przekazach pokoleniowych. Już samo określenie „wspólny front” zakłada kontekst bojowy i kojarzyć się może z walką, okopami, wojną.