Oburzamy się i bulwersujemy, gdy czytamy lub słyszymy o realnej, rzeczywistej przemocy fizycznej wobec dzieci, albo też, gdy natrafiamy na publikacje wręcz zachęcające do niej. Oczywiste są i bardzo potrzebne wszelkie wpisy i komentarze na portalach społecznościowych, informujące o tym, że jesteśmy oburzeni propagowaniem, wręcz nawoływaniem do przemocy fizycznej, że nie chcemy publikacji tekstów tego rodzaju, że nie zgadzamy się na bicie dzieci ! Głosy w tej sprawie nie milkną, a ilość komentarzy potępiających tego rodzaju praktyki wzrasta..

Media donoszą, że w Polsce brakuje miejsc w szpitalach psychiatrycznych dla dzieci i młodzieży jak również specjalistów z nimi pracujących. Postuluje się w związku z tym tworzenie poradni psychologicznych dla młodych ludzi, jednak na rozwiązania systemowe trzeba będzie poczekać jeszcze parę lat. I tu nasuwa się refleksja. Czy naprawdę tego potrzebują nasze dzieci, aby zachować albo odzyskać zdrowie psychiczne?

W dzisiejszym świecie coraz większą rolę odgrywa humanistyczne podejście do procesu wychowania. Promuje ono podmiotowość każdego dziecka i jego niepowtarzalność a głównym jego celem jest oddziaływanie na rozwój wrodzonych predyspozycji małego człowieka, wspomaganie jego rozwoju w taki sposób, by mógł wykorzystać cały swój potencjał i w przyszłości w pełni rozwinąć cały wachlarz swoich możliwości. Podejście to ma swoje źródło w wielu naukach filozoficznych, psychologicznych, pedagogicznych, neurobiologicznych, nawiązuje do nurtów psychologii humanistycznej, personalizmu pedagogicznego.

„Dajcie mi punkt podparcia, a poruszę Ziemię” – słowa te wypowiedział Archimedes po wynalezieniu dźwigni. Okazało się, że używając niewielkiej siły można podnieść niezwykle ciężki przedmiot. Odwrotnie, naruszenie lub usunięcie tego punktu zawsze skutkuje zmianą lub nawet zniszczeniem całej konstrukcji. Istotne jest, aby nie tylko określić punkt przyłożenia, ale w taki sposób nim balansować, aby używając jak najmniejszych sił realizować określone zadanie.