W dzisiejszym świecie coraz większą rolę odgrywa humanistyczne podejście do procesu wychowania. Promuje ono podmiotowość każdego dziecka i jego niepowtarzalność a głównym jego celem jest oddziaływanie na rozwój wrodzonych predyspozycji małego człowieka, wspomaganie jego rozwoju w taki sposób, by mógł wykorzystać cały swój potencjał i w przyszłości w pełni rozwinąć cały wachlarz swoich możliwości. Podejście to ma swoje źródło w wielu naukach filozoficznych, psychologicznych, pedagogicznych, neurobiologicznych, nawiązuje do nurtów psychologii humanistycznej, personalizmu pedagogicznego. Tak rozumiany proces wychowania, oprócz dobrych chęci, wymaga od dorosłych najnowszej, popartej badaniami nad funkcjonowaniem mózgu, wiedzy o potrzebach rozwojowych dziecka oraz praktycznych umiejętności przekładania uczucia miłości na pełne miłości postępowanie wobec dziecka. Chodzi o to, żeby dziecko nie tylko słyszało, że jest kochane, ale żeby to czuło. Tylko w takiej atmosferze, opartej na szczerości i zaufaniu, wzajemnym szacunku, wolności i odpowiedzialności, możliwe jest uzyskanie pozytywnych, wspierających rozwój młodego człowieka relacji.

Niestety, wciąż powszechne są automatyczne, wynikające z przyzwyczajenia i stereotypowego myślenia postawy i zachowania osób dorosłych, które zaburzają ich relacje zarówno z przedszkolakami, dziećmi w wieku wczesnoszkolnym jak i nastolatkami oraz są przyczyną trudności, jakich doświadczają młodzi ludzie w codziennym życiu – w domu i w szkole. Wynikają one również z braku prawidłowych, powielanych z pokolenia na pokolenie wzorców, co sprawia, że pozytywne cele wychowawcze przyświecające wszystkim dorosłym, nie są osiągane. Często dorośli pragną wychowywać dziecko inaczej, niż sami byli wychowywani obierając drogę, która pozornie wydaje się właściwa, często jednak na dłuższą metę również nie służy harmonijnemu rozwojowi dziecka. Wielu rodziców, wychowawców i nauczycieli doświadczając trudności w wychowaniu dzieci, zastanawia się nad tym, dlaczego stosowane przez nich metody wychowawcze nie przynoszą zamierzonych efektów? Dlaczego dziecko nie słucha tego, co do niego mówią? Dlaczego nie postępuje zgodnie z ich wskazówkami i poleceniami, wydanymi przecież w jak najlepszej wierze i trosce? Dlaczego woli rozmowy z rówieśnikami a nie z nimi? Takie i podobne doświadczenia skłaniają rodziców i inne osoby wychowujące dzieci do zadania sobie pytania: „W jaki sposób wychowywać dziecko? Jak mówić i postępować, aby dziecko słuchało i chciało z nami rozmawiać?

Humanistyczny model procesu dydaktyczno-wychowawczego, promujący indywidualność i niepowtarzalność wychowanków, uczniów, ma swoje źródło w naukach filozoficznych, psychologicznych i pedagogicznych, opiera się przede wszystkim na antropologii, aksjologii, personalizmie, psychologii humanistycznej, nawiązuje do nurtów pedagogiki naturalistyczno-liberalnej, personalizmu pedagogicznego i nowego wychowania. Realizując model humanistyczny w działalności dydaktyczno-wychowawczej pedagog oddziałuje na rozwój indywidualnych cech wychowanków, wspomaga rozwój jednostki w taki sposób, by mogła rozwinąć pełen wachlarz swoich możliwości. Stosowaniu humanistycznego modelu w procesie dydaktyczno-wychowawczym pomaga wykorzystywanie w poznawaniu wychowanków empatii, prób rozumienia, interpretowania stanów psychicznych i sposobów przeżywania rzeczywistości oraz dialog pedagogiczny, rozumiany jako wymiana myśli partnerów, oparta na szczerości, zaufaniu, szacunku, tolerancji, wolności i odpowiedzialności (S. Palka, Humanistyczne podejście w badaniach pedagogicznych i praktyce pedagogicznej, [w:] Metodologia pedagogiki zorientowanej humanistycznie, red. nauk. D. Kubinowski, M. Nowak, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2006, s. 76.)