Jako rodzice, wychowawcy i nauczyciele przejmujemy się trudnościami, jakie mają nasi podopieczni. A właściwie ubolewamy nad tym, że dzieci i młodzież stwarzają nam problemy wychowawcze. Zastanawiamy się, co jest przyczyną niechęci młodych ludzi do nauki, co wyzwala u nich zachowania agresywne, dlaczego popadają w uzależnienia od narkotyków, czy też uciekają w wirtualny świat komputerów i smartfonów. A już nade wszystko przerażają nas podawane przez media informacje o wzrastającej liczbie zachorowań na depresję i przypadków samobójstw wśród nastolatków. Wysyłamy dzieci do psychologów i psychiatrów na terapię, poddajemy różnym badaniom i diagnozom, obwiniamy za istniejący stan rzeczy komputery, niewłaściwe towarzystwo, albo doszukujemy się winy w cechach osobowych dzieci – mówimy, że manipulują nami, chcą rządzić, wchodzą nam na głowę a już nade wszystko nie szanują starszych, czyli nas - rodziców, nauczycieli i wychowawców. Chcielibyśmy aby młodzi ludzie korzystali z naszego doświadczenia, słuchali naszych wskazówek i rad wydawanych w jak najlepszej intencji – żeby po prostu byli nam posłuszni. W tym celu stosujemy różne metody i narzędzia wychowawcze, poczynając od szerokiego repertuaru kar za niewłaściwe, naszym zdaniem, zachowania, kończąc na dawaniu nagród za zachowania, które my, dorośli, uznajemy za pożądane. I dziwimy się, że te metody nie przynoszą oczekiwanych efektów, zamiast po prostu poddać je refleksji i krytycznej analizie.