Prawie ćwierć wieku temu Elizabeth Cagan po zrecenzowaniu mnóstwa książek o nowoczesnych metodach wychowawczych uznała, że większość z nich "powszechnie akceptuje prawa rodzicielskie", podczas gdy niewiele miejsca poświęca się " poważnej refleksji nad potrzebami, uczuciami czy rozwojem dziecka". W świetle powyższego, dodaje, słusznie można dojść do wniosku, że pragnienia rodziców "są automatycznie zasadne", a dyskutować należy jedynie o tym, jak sprawić, by dzieci robiły to, co im się każe. Od tamtej pory zmieniło się, niestety, niewiele. Każdego roku ukazuje się kilkaset książek o wychowaniu, a większość z nich wypełniają rady o tym, jak dostosować dzieci do oczekiwań dorosłych, co robić, żeby były grzeczne, i jakiej poddawać je tresurze, jakby były jakimiś zwierzętami domowymi. Wiele z tych poradników zachęca radośnie do stawiania czoła dzieciom i dzierżenia nad nimi władzy. Co więcej, niektóre jednoznacznie nakazują wyzbycie się wszelkich wątpliwości i skrupułów, jakie moglibyśmy mieć przy tego rodzaju postępowaniu. (...) Problem polega nie tylko na tym, co tracimy, oceniając nasze strategie pod kątem skuteczności w wychowaniu posłusznego potomka. Chodzi o to, że posłuszeństwo samo w sobie nie zawsze jest pożądane.

Alfie Kohn " Wychowanie bez nagród i kar"