„Dajcie mi punkt podparcia, a poruszę Ziemię” – słowa te wypowiedział Archimedes po wynalezieniu dźwigni. Okazało się, że używając niewielkiej siły można podnieść niezwykle ciężki przedmiot. Odwrotnie, naruszenie lub usunięcie tego punktu zawsze skutkuje zmianą lub nawet zniszczeniem całej konstrukcji. Istotne jest, aby nie tylko określić punkt przyłożenia, ale w taki sposób nim balansować, aby używając jak najmniejszych sił realizować określone zadanie.

W kwestii oddziaływania wychowawczego dorosłych na dzieci, dobra relacja, oparta na miłości, bezwarunkowej akceptacji i bezpieczeństwie jest właśnie takim filarem, koniecznym i wystarczającym dla prawidłowego, harmonijnego rozwoju naszych pociech. Jednoczesne zastosowanie wszystkich wymienionych elementów filaru jest gwarancją użycia optymalnych środków dla osiągnięcia zamierzonego celu. Jest wsparciem dla dzieci w trakcie stopniowego osiągania przez nie dojrzałości.

Relację z dzieckiem budujemy od chwili narodzin. Niemowlę ma zapewnione poczucie bezpieczeństwa i w każdej chwili odczuwa naszą miłość. Bezwarunkowo akceptujemy jego potrzeby: snu, zaspokojenia głodu i pragnienia, zabawy i wszystkie inne, o których nam komunikuje najlepiej, jak potrafi, a które my, dorośli ochoczo zaspokajamy. Etap przedszkolny to następny szczebel rozwoju. Czy nasze nadmierne wymagania w tym okresie nie naruszają owego filaru, punktu podparcia? Czy w miarę wzrastania dziecka brane są pod uwagę optymalne warunki jego rozwoju? Idąc dalej, stawiamy pytanie: jak wygląda relacja osoby dorosłej z dzieckiem w wieku nastoletnim, który to okres jest kolejnym stopniem osiągania dorosłości przez nasze pociechy. Czy nadal dbamy o prawidłowe relacje i pielęgnujemy składowe owego filaru podparcia w codziennym życiu?